untitled.

hayatimda hep birden fazla kadinla olma sucuyla suclandim. arkadaslarimdan sevgililerime kadar. ilkokulda ve ortaokulda da boyleydi. kiz arkadaslarim, erkeklerden fazla oldu hep. once tassak malzemesiydim, ortaokulda erkekler olarak hormonlarimiz aktif hale gelince, konumum degisti. kiskananlarindan kiz ayarlatanlarina kadar turlu turlu arkadaslarim oldu. degismistim. oha lan tyler sunla mi cikiyo adami oldum.
lise'ye gectik, ilk lise kavgam cok yakin bir kiz arkadasimin sevgilisiyle oldu. durmamaliydim kadinlarin yaninda. bi turlu ogrenememistim. dusundum sonra. bulamadim yanitlarimi. ben de devam ettim. hep erkeklerden daha fazla kiz arkadasim oldu. sevgililerim oldu arada. bu sefer onlarla dovusmeye basladim. o zamana kadar olan en derin, en gercek iliskimin yakinlarda oldugunu bilmiyordum. biraz buyudum, biraz daha yasadim, midem cok taklalar atti. aci cektim, kiskandim. dunya degisik bi yerdi. yasanmicak kadar kotu ama yasamaya degecek kadar iyiydi. o yasima kadar basima gelen en buyuk sey, aldatma suclamasiyla sona erdi. aldatmistim. aldatmamistim ama yoksa aldatmis miydim? buyudum, universiteli oldum. bugune kadar yasadiklarimdan ders cikarip, dikkatli yurumeye calisiyordum. olmadi. yine kiz arkadaslarimin sayisi erkeklerden fazlaydi. anlamiyordum. en yakin erkek dostlarimla, aramizda birinin otekisiyle biraz daha yakin olmasi problem olmazken, kadinlar bunu niye cekemiyordu? sahip mi olmak istiyolardi? hani tum yanimdaki kadinlar aidiyetten hoslanmayan kadinlardi? her iliskinin, her arkadasligin dengesi vardir. eger bi taraf agir cekerse, karsi taraf hile yapar. oyuna sonradan agirlik katar. ben hep asagidan yukariya firlayan kefe oldum. islemedigim suclarin bedellerini aci cekerek oduyordum. hayir, kiskanmiyordum. herkes istedigini yapabilirdi kendi hayatinda. ama aci cekiyordum. beni yalnizliga iten en onemli sebep, bu adil olmayan bedeller oldu.
baska baska insanlar girdi hayatima, biri geldi, degisik. sanki benim yasadiklarimi o da yasamisti. guzeldi, yine berbat eden ben olmustum. yine aldatmakla suclandim. aslinda bu suclamalar aldatma degildi, ama bi yere ait olmam gerekiyordu anladigim kadariyla. tanrim. 20 yildir nasil cozememistim bunu. ama hala anlayamiyordum. 
erkek arkadaslarim her birinin tek, birbirinden farkli yerleri olduklarini anliyolardi, kadinlara anlatamiyordum. hic bir erkek arkadasim, bana bu sebeplerle kirilmadi. hic biriyle arkadasligimiz bozulmadi. ama kadinlar ellerimden kayip gidiyordu. istemiyordum bunu, hatta aksi icin elimden ne gelirse yapmaya hazirdim. kimselere anlatamadim. anlamadilar. hayatima sevgili veya arkadas olarak girmis hic bir kadin, icimdeki yerlerini kestiremiyordu. suphelendiler, bagirdilar, gittiler, sustular, kaldilar, uzduler, uzulduler.
20 yilda bana kalan, yine bulutlu gozler, yine kiskancligin o igrenc, kekremsi tadi, yine iki uc kadeh icki, yine bir sigara nefesi, yine tom waits. hayatlarin devam ettigi anlarda, hayatin benim icin durmasi, bi kalem, bi kagit, canbaba. sevgi dediler. sevgi, tum etrafimdaki insanlardan daha fazlaydi icimde. ama dogru duzgun disari vuramamistim. icimde kalan fazla sevginin cezasi aciydi, kabullenmekti. infaz ettiler.